Luisterend naar Børli

Soms luister ik onder het computeren naar opnamen van Hans Børli (1918-1989) die uit zijn gedichten voorleest. Hij is een van die Noorse dichters die hun geboortestreek zijn trouw gebleven, niet hebben willen of kunnen studeren en "ver van de literaire salons" beroepen uitoefenden als fruitkweker (Olav H. Hauge) of houthakker (Børli). Zijn manier van voordragen van eigen werk is zeer gedragen, zwaarmoedig en keurig in de maat. Dat hoop ik erin te kunnen houden, het ontroert me op een of andere manier. Op de achtergrond van de opnames hoor je soms zijn vrouw in de keuken redderen...

B's werk is verschenen in een tweetalige Engelse bloemlezing We own the forests,  ISBN 1-870041-61-5. De Engelse vertaler vergelijkt het werk van B. met Walt Whitman's Leaves of Grass maar de energie en meeslepende drive van WW voel ik er niet in. Namedropping voor de achterflap denk ik. Wel ben ik even geneigd het eens te zijn met: "Sometimes lonely or even mystical, the finest of these poems bite deep like the blow of an axe." Maar ja, die bijl ligt voor de hand bij een houthakker... is het toch ook niet... ook blurbtekst... Ik denk dat het de melancholie is die mij aantrekt, en ook het leven in de betrekkelijke eenzaamheid. Met fijne ironie stelt B. soms de stadsmens die een dagje naar buiten gaat tegenover de ontberingen van de bosarbeider in diezelfde natuur.

Si hva dere vil om meg, men trolig er jeg den beste tømmerhoggeren blant norske lyrikere - og den beste lyrikeren blant norske tømmerhoggere.

Jullie kunnen over me zeggen wat je wil, maar waarschijnlijk ben ik van alle Noorse dichters de beste houthakker - en van alle Noorse houthakkers de beste dichter.

Hans Børli

(Wordt vervolgd)